De Hollandse winters zijn niet meer wat ze geweest zijn. Dikke lagen sneeuw en strenge vorst lijken steeds meer iets uit het verleden. Vanwege klimaatsverandering verrassen deze winterse traktaties ons niet zo vaak meer. Barre wintergrond lijkt in het Hollandse landschap ver te zoeken.
Toch…
Tussen het gevallen blad op de koude zwarte grond staat in mijn tuin een mooie kleine plant. Hij heeft zacht getinte bloemen met een geel hart. Het witbloeiende soort, is een ware magneet voor natuur- en tuinliefhebbers. Iedereen kent hem wel, immers tuincentra staan er in de maand december vol mee. We hebben het over de helleborus ook wel kerstroos genoemd. Met zijn tere bloemen in verschillende kleuren brengt de plant een vleugje schoonheid in de sombere wintermaanden.
De plant kent een rijke geschiedenis en symboliek. Mooie verhalen en prachtige legendes zijn over de helleborus in omloop.
In de adventsperiode wil dit kleine wondertje van de natuur ons iets vertellen over dat oude verhaal waarvan de profeet Jesaja al sprak. Een klein twijgje dat ontspringt aan de stam van Jesse. Jesaja 11 vers 1.
Die woorden van Jesaja hebben in de loop der eeuwen tekstschrijvers geïnspireerd tot het maken van de meest mooie gedichten en liederen. Bij het zien van deze helleborus komen de woorden van een van die bekende liederen als vanzelf boven. Een lied dat in kerken en kathedralen door koren, solisten maar ook in samenzang in verschillende versies gezongen wordt.
Er is een roos ontloken
uit barre wintergrond,
zoals er was gesproken
door der profeten mond.
En Davids oud geslacht
is weer opnieuw gaan bloeien
in ’t midden van de nacht.
Al zijn de winters misschien niet meer wat ze geweest zijn. Toch blijft de natuur ons in kleine dingen vertellen over een nieuw begin!
Ria Stolk
